Cahit Zarifoğlu - İşaret Çocukları

‘’ Yün ören at güden kadınlar

Ormanlara tepeden eğilen toprak evlerde

Küçük pencereli karanlık dar odalarda

Uzaktan uzayıp gelen kurt seslerinin uzağa çekilip giden

Ayazda donan gülmeler içinde

Ormanlara süt emziren anne

Unuttu gittikçe uzayan çocuğunu

Hep kaçarmış şehirlerin demir dağlarına uyuyunca toprak beşiğimde

Sahipsiz kalan ellerimden kayan aydınlık günlerim..’’ –s.58-

‘’ … Ve elbet gözlerin sularımdan çekilince ürkek bir ceylanla anlaşırım. Yüzünün çok yakınından bir limana dilinin ve ağzının verdiği baş dönmesine bahçeni tutan tavşanlara sığınırım…

Hem şarkılıyım ben

Gövdem yara dolu

Sevdiğim

Kolla beni…’’-s.75-