Seslerin yankısı duyulmaz olur. Bir cümlelik hesaplar kurulur adı sanı olmayan kararmış dişler arasında. ‘ Gelecek ‘ diye beklenen zaman dilimi aslında hiç olmadı. Olmayacak da. Yok sayılan her izlenim çekip alınır ‘olmayanlar’ ın arasından. Soğuktan kırılır ince belli bardaklar. Artık eşlik etmezler sayfaların yıpranmışlığına.

Şimdi bir yalnızlık türküsüyüm. Karanlık, kör kuyu değildir ezber bozan limitsiz çağrışımlardır.  Tıkanmışlık bir nehrin en kıvrak yerinde . başlangıç ve son… Ne kadar da yakın oysa. Yakınlığın en uzak noktasındayım şimdi. Katıksız bir söyleme dönüşür tüm ertelenenler. Olmadık vakitlerde gelen uykunun çarmıha gerilmiş rüyalarıdır gördüklerim. Rüyalara, düşürüyorum aklımdan geçenleri. Suda bekletilen taşlar yosun tutarken ağlak zamanlar bıkar ağlaklığından. Bıkar ve tüketir kendini tasvirlerin bittiği yerde.

Yalnızlığın dokularına genetik müdahaleden geçirilmiş kök hücreleri verilemiyor ne yazık ki… Çünkü yalnızlığın tadı ve gelişi hep aynıdır.

Rengi, kokusu...