günce'den

‘’ Bir adım geri durduğumuzda, ormanı seyretmek için ağaçları bir kenara ittiğimizde , ağaçların değersizliğiyle karşı karşıya kalırız… Daha fazla geri geldiğimizde, ormanı tamamen önemsiz buluveririz…Aynısı bu ülke, yeryüzü, güneş sistemi ve galaksi için de geçerlidir.. Bu evren o denli geniştir ki, biz kum taneciğinden daha ufak kalırız… En büyük problemlerimiz bizle birlikte hiçliğe karışır..Biz basitçe, Tanrıların oyuncaklarıyız, yine de Tanrılar oyunlarına bizi layık görmüyorlar bile… ‘’insan asla bir cevap bulamadı ve bulamayacaktır da…’ ‘’Yaşam sahip olduklarımızın tümüdür ama yine de o hiçtir..’’-e.cioran-

Zamanın müphem alaveresi alır kin besleyen tüm damarlarımızı, bir anda yok eder , en büyük ‘saçmalığımız’ belki de hiçbir şey olmamış gibi davrandığımız anları kapsar. Bir anda iç sese kulak veren benliğimiz  ‘ dev bir silüetin ‘ gerçek olup olmadığının sanrısına kapılır. Ayaklar harekete geçer ve bir anda o silüetle karşı karşıya gelindiğinde  ‘alışkanlık’ devreye girer. Arkasından sesleniş ve bir , iki, üç.. Dök kendini, dök tüm harflerin kıskacında boğulan bir iki dakikalık ayaküstü ‘saçmalığa’ hadi dök.. Unutulur onca şey. Yeni baskılar türetir zihnimizdeki sayfalar. Bir gece öncesi görülen rüyanın etkisi sarar yumak haline gelen saçlarımı. Yaşanılan ve görülen silüetin hayal mi gerçek mi olduğunu düşünürken, çoktan yol almaya başlayan  ayaklarım göz kırpar sonradan duyumsamamaya alışmış ruhuma. Gözlerimizdeki tedirginlik, dudaklarımızdaki kurumuşluk aynıydı bir-iki dakika göz çevirmeler ve laf olsun diye konuşulan cümleler yapıştı damağıma, girdaplarına yol açtığım her adıma kafa tutuyor benliğim. Varsın olsundu..Hangi aklın ürünüydü sanrıya kapılmak,evet reelde gördüğüm mü yoksa hala rüya sandığım karmaşada mıydım ?  Belki de bunun cevabını aramaktı niyetim, belki koskocaman bir saçmalığın içinde -  biriktirilmiş su birikintisinde ‘-halkalar oluşturuyordu yamultulmuş çakıl taşları …