12 Mart 2015 Perşembe

kimseler bilmez-

Uzaktan gelen tanıdık bir şarkıdır gecelerin bilinen bekleyişleri. Yağmur hızlandıkça yavaşlarmış antik kentlerde yaşananlar. Sonra bulutlar konuşmaya başlarmış unutulan bir baba ile… Esmer yüzündeki derin çizgilere yenilerini ekler her gün doğumunda günü nasıl bitireceğini düşünen babam. Uzaktakiler görmez o derin çizgileri. Ben ve duvarlarıma tanık olan annem bilir kanayışlarımızı zifiri karanlıkta. Dumanı tüten bir mahzendedir adeta.bekler elleri kir pas içindeyken bile. Vazgeçmiştir artık içtenliği sahte yüzlerde arayanlardan. Bilir ki hiçbir ses onaramaz artık kör sessizliği. Yağmur yağar gece başlar…unutulmuşluğun hazin öyküsüdür babamın öyküsü. Ne dil ne kalem tanımlayabilir aslında. Geçmişten bugüne bağrında büyüttüğü ‘ yetemeyişi’ bir adımda yok etmek isterken bilemezdi ummadığı yerden vurulacağını… O vuruluş ki kanamaya devam eder gecenin hoyrat sessizliğinde. Annem,babam,ben,kör seslik…

4 yorum:

  1. İçtenliği sahte yüzlerde aramaktan vazgeçmek ....sahte yüzlere görmeyelim dostlara kucak açalım...
    çok güzel içten bir anlatım olmuş ...sevgiyle kalın...

    YanıtlaSil
  2. Yaşamak bir sanat işte, kiminde komedi kiminde trajedi, dram, korku... Şahit olunanların etkisi kadarını hissedebilsek de bazı insanlar yaşamak için daha fazla nefes vermek zorunda kalıyor.

    YanıtlaSil

.

Ad

E-posta *

Mesaj *