30 Temmuz 2015 Perşembe

dokuz dakika...


Duvarların bağı çözülürken gün sayan bir tutam yeşildir yarını bekleyenlerin hayali. Koyu mevsimler gelir durur yanı başında güne düşürülen notlardan beklentisi olmayanların. Güneş görünürken tozu alınmış tepelerde öncesizliğin kıvamındadır yaşamdan alınan tatlar. Dosyalıyorum hüzünlerimi. Geceden boynu bükük beni bekleyen kalemimin yanında serpiliyor bir başka umut. Hüzün ve umut birbirine çok uzak iki yaren. Geceye karşı duran. Duruluşlar ve dokuz dakika kurulan hayaller. Kaç dakika kaldı diye sormadan beklentisiz ve özünü görerek gelinen tek kişilik seyahatlerdir gelinen nokta. Şimdi noktalar birleşiyor…. Düşünen insan şekline dönüşüyor noktalar. Cazibesini yitiren bir kadının sadece gözlerindeki ışığı yitirmemesi gibi öykülerdeki kahramanları unutmuyor harflerle resim çizenler. ..çizdikçe yenileniyor gözlerdeki tüm ışıklar. Dakikaların dahi hesapsızlığı beklemesi gibi olası bir düştür gözlenen….

2 yorum:

  1. Nasıl da büyüyor o nilüfer bataklığın koynunda
    İşte yaşamın sırrı bu

    YanıtlaSil
  2. geceye karşı dursun hep umutların şiir kız :)

    YanıtlaSil

.

Ad

E-posta *

Mesaj *