Duvarların bağı çözülürken gün sayan bir tutam yeşildir
yarını bekleyenlerin hayali. Koyu mevsimler gelir durur yanı başında güne
düşürülen notlardan beklentisi olmayanların. Güneş görünürken tozu alınmış
tepelerde öncesizliğin kıvamındadır yaşamdan alınan tatlar. Dosyalıyorum
hüzünlerimi. Geceden boynu bükük beni bekleyen kalemimin yanında serpiliyor bir
başka umut. Hüzün ve umut birbirine çok uzak iki yaren. Geceye karşı duran.
Duruluşlar ve dokuz dakika kurulan hayaller. Kaç dakika kaldı diye sormadan
beklentisiz ve özünü görerek gelinen tek kişilik seyahatlerdir gelinen nokta.
Şimdi noktalar birleşiyor…. Düşünen insan şekline dönüşüyor noktalar.
Cazibesini yitiren bir kadının sadece gözlerindeki ışığı yitirmemesi gibi
öykülerdeki kahramanları unutmuyor harflerle resim çizenler. ..çizdikçe
yenileniyor gözlerdeki tüm ışıklar. Dakikaların dahi hesapsızlığı beklemesi
gibi olası bir düştür gözlenen….
Nasıl da büyüyor o nilüfer bataklığın koynunda
YanıtlaSilİşte yaşamın sırrı bu
geceye karşı dursun hep umutların şiir kız :)
YanıtlaSil