güncecimlerden

‘’ Ben hayatı en çok böyle yaşadım avuçlarımda saklı kuş kırıntılarından ibaretti, bir de umut hiç eskimeyen ömrümden ibaret olan umut…Yepyeni imgelerle başlamak lazım yeni hayata bileklerden arta kalan karlardan sonra , ömrün tüm siyahiliğini temizleyen karlar. Hayatımdaki ucuz müsvedde can parçacıkları her gün aynı işlevi görüyorlar. Hayat artık iki kelimeden ibaret Umutumsu ve Bulutumsu…’’ –ebru y.-

Hayat kimi zaman yağmura karşı yürüyerek çığlık çığlığa söylediğimiz şarkılardan ibaretti belki de.. Kimi zaman da soğuktan üşüyen ellerimizi başarmanın verdiği emsalsiz his ile birleştirmek yeniden güçlenmekti… Sınavlara çalışırken soruları yakalayabilmek nokta atışı yapabilmekti, belki de sınavı beklerken koridorda bildiğin tüm bilgileri paylaşmanın verdiği mutluluktu (:

Paylaştıkça çoğalıyorduk ruhumuz canlanıyorken içimizdeki tarifsiz düşünceleri kendimize özgü söylemlerimizle alt ediyorduk. Yağmura ve üşüyen her şeye inat sararmış yaprakların içinde bir kamelyada yer bulup kendimize bizi bizden alan her şeyi paylaşıyorduk doğa ile kendimiz ile..

Saçlardaki bir tutam mavinin anlamı hafife alınamayacak kadar kendine özgüdür. Bir tutam renk çemberidir görünenin ötesindeki görünmeyen…

Miniciğim, masum duruşuyla beni bana getiren bulutumsum ismindeki renk cümbüşü gibi ‘ebru’lar yayılıyor duvarlara bu defa. Hüzün seni yeniden var etse de gülümsemektir bizi asıl var eden (: Bileğindeki kuş silüetleri yüreğinden yansıyor yüzüme  ve bizi ulaştıracaktır gitmek istediğimiz yerlere.

Finaller… Bitip tükenmeyen heyecanla bulduğumuz notları paylaşımlar, sınıfta yakaladığımız detaylar-ben bilicem , hayır bu defa kesin bu çıkıcak bak demiştim ama ben dimi hoca sınıfta bağıra bağıra söyledi hadi ama pffffffffffff-  tükettiğimiz fincan dolusu kahveler ve bitterler ve bizi yalnız bırakmayan soğuk hava ve sıra beklerken ki kahkahalarımız… İyi de var olabilmek umuduyla her daim… Umuda gülümseyerek biraz da bulutumsu (: