21 Şubat 2016 Pazar

gri

Suya bakınca gözlerini saklar güneş. Kurumuş topraklara dokunmak, yinelenen kelimelerden kurtulmak… Kalp, ritmini unutur. Değişkenliğe doğru duyuşlar gelir. Sezgiler kendini bırakır eskimiş ve gecikmiş zamanlara. Zaman, dünyayı ele geçirir sarmalanmış uykusundan uyandırır. Tozlanmış duvarlara belirsiz kelimeler yazılır. Tanıklık eden atlılar, meydanlardan uzaklaşır. Kanıksıyorum var oldukça yok olanları. Yorgun birkaç satır eşlik ediyor ömürlere. Sıyrılabilmek sıradanlıktan. Ağaçların köklerine dokunabilmek arzusu savurur harfleri. Bir varmış bir yokmuş’ u oynar adını unutanlar. Kemikleşmiş kaygılar kendini kırabilmektedir artık. Ayağa kalkıp kendini tanıtıyor yenilik. Onu gör, onu duyumsa. Sonbahardan kalan kurumuş yaprakları avuçlarımda hissediyorum. Bilincin odalarındaki kanıksayışlarım, duruşlarımın gölgesidir.

Hiç yorum yok:

Yorum Gönder

.

Ad

E-posta *

Mesaj *