Yakamdaki Yüzler

‘Her birinin öyküsünde ayrı bir yaşam dersi bulduğum kahramanlarım’ diye niteleyen yazar alfabetik sıraya göre hayatında önemli yeri olan  insanları anlatmaya çalışmış.Kimi zaman sitemli kimi zaman buruk bir şeklide karşımıza çıkıyor. Onlara karşı duyduğu sevgiyi,saygıyı bu kitapta anlatmaya çalışmış.Belki de bizlerin de unuttuğu isimlerin aslında ne kadar önemli işler yaptıklarını hatırlatması açısından okunabilir..

‘Sokakta rüzgar esiyor/Ve ben çiçeklerin çiftleşmesini düşünüyorum/Cılız,kansız saplarıyla goncaları/Ve bu veremli yorgun zamanı../Bir adam ıslak ağaçların yanından geçiyor/Damarlarının mavi urganı/Ölü yılanlar gibi boynunun iki yanından/Yukarı süzülmüş.

Üzgün cenazeler/Suskun düşünür cenazeler/Güler yüzlü,güzel giysili,obur cenazeler/Ve bu dur düdüklerinin sesi/Zamanın dişlisi altında bir adamın ezilmesi../Gerektiği,gerektiği,gerektiği bir anda/Islak ağaçların yanından geçen o adam../-f.-

….

‘Şaşırıyoruz kuşların uçuşuna/Rüzgara ve çiçek kokusuna/Kendimize uzak bir rüzgarız biz/Bir başka alemde/Kendimiz olmadan eseriz./

Dokunmaz kendi rüzgarımız bize/Elimiz elimize../Bizsiz yağar yağmur/Kuşlar bizsiz uçar,çiçek bizsiz../Biz,bizsiz./

Şöyle biraz coşup çıldırsak ‘Dur’deriz,’Dur biraz..’/Üstüne kuş konmayan  ağaçlar gibi/Durduğumuz yerde ölüp gideriz../-d.-

‘Ey iki adımlık yer küre/Senin bütün arka bahçelerini gördüm ben..’-n.m.-