günceliktennn: )

Çocukluğumun vazgeçilmez tutkularından biri bisiklet oldu ve hala da vazgeçebilmiş değilim bu tutkumdan. Günün belirli saatlerinde yürüyüş yapmak gibi güzel bir alışkanlığım var -umarım yok olmaz- . Bu sırada çocuklar öyle  bir keyifle bisiklet turuna çıkmış olurlar ki sormayın. Dayanamadım tabi. Birinden ödünç aldım ve hep beraber tura çıktık. Vuhhuuu! nasıl güzel bir eğlencedir bu böyle! Yokuş yukarı çıkarken zorlandım , inerken uçuyorum : )

-          hayatta böyle değil mi ? – Seyir halindeyken zihnimdekiler de yer değiştirdi ve tüm negatiflikleri savurdum hızlıca geçtiğim yerlerden . Çok iyi geldi çook.. Arada yapmak lazım.

Işıl, değer verdiğim bir ailenin kıymetli mi kıymetli biricik çocukları. Günün belirli saatlerinde ders anlatmakla görevli olduğum şirinelerden biri. Birbirimize o kadar çok alıştık ki ara verdiğimizde özlüyorum cancazımı. Işıl, çok iyi satranç oynar. Olmazsa olmazı. Benden iyi olduğu kesin : ) Okullar arası yarışmalarda derece yapıyor şimdiden, ilerde sizler de ismini duyacaksınız şüphem yok.

 

Yanından ayırmadığı satrancı, bıcır bıcır konuşması, ışıl ışıl gözleri ile dünyamı aydınlatıyor. Ben daha soruları okurken çözen dupduru bir zihin var karşımda, söylediğim her şeyi kaydediyor adeta. Ara verdiğimizde hemen taşları dizip oynamaya başlıyoruz. Kaçış yok. Ben de yenileniyorum sanki o güldükçe, çocuklaşıyoruz , öğreniyoruz , şımarıyoruz, abur cuburun dozunu kaçırsak da ara sıra insan gülümsedikçe yeniden var olurmuş. Çocukluk duygularını hissedebilmek, onların diliyle konuşabilmek harika bir şey!

sevinçli ve umutlu kalın güzellikler:))