çağrılmayan yakup

          '' Taş merdivenleri ağır ağır çıktım, bunu ben böyle yaptım

          Eski taş merdivenleri. Yanımdan bir sürü adam

          Geçti ve kolayca gittiler

          Müzik aletleri renginde ve pırıl pırıl gittiler

          Yanan güneşin altında

          Onlar ki.. onlara benzer şeyleri ben çok gördüm

          Ve onlar bir zamanı tamamladılar, öyle yaptılar

          Ve sordum

          Yakup daha başka nasıl bir Yakup olsun

          Ve onlar daha başka nasıl bir onlar olsunlar ki

          Yakup ve onlar nasıl olsunlar. İşte ben taş merdivenleri

          Kurbağalara bağlayan taş merdivenleri

          Durmadan kendimle karıştırıyordum

          Kimse beni tutup çıkarmıyordu

          Vıcık vıcık taşlar duyuyordum ayaklarımın altında

          Anlamsız, yapışkan bir yığın taşlar

          Yoruldum! bunu sanki biri söyledi

          Yakubun biri

          Ara katta bir pencerenin önüne ancak gelebildim

          Kendime bir isim düşünerek

          Birden ki bir isim düşünerek kendime. Hayır bu kimse değil

          Ancak gelebildim..

         Ve demek ki benim odamda hiç kimseler yoktur

          Odamın düşünülmesi halinde bile

          Kimseler yoktur

          Biri sanki çarşıya çıkmıştır sürekli bir biçimde

          Ve biraz da çarşılar

          Ve durmadan satılan o kırık dökükler bitmez ki

          Bitmesin

          Çünkü bir gün bir boy aynası satın almak istiyorum ben

          Kirli ve eski

          Bir at arabasının aynaya doğru büyüyen içinde

          Onu ben taşıtmak istiyorum, caddelerin

          İntiharlara doğru büyüyen içinde

          Ben, yani Yakup

          Kurbağalara bakmaktan geliyorum işte

          Açgözlü, mor kurbağalara

          Akşama doğru bir dilim ekmek yiyeceğim belki

          Bir bardak da süt içeceğim. Sonra

          Bir güzel uyumak istiyorum, bütün gün çok yoruldum

          Ben

          Gözlükten, taş hamurdan ve çarşaflardan

          Ve biraz hiç çağrılmamaktan yapılmış Yakup

          Uyumak istiyorum.

          Ve sabah bunları bir bir kendime anlatacağım

          Yakubun gene bir yokluğa doğru büyüyen içinde.''

         

        -edip cansever-