İnce tüller yer bulur kendine belirli belirsiz çizgilerde.
Soyut bir söylem rüzgarı çağırır saatin tiktaklarında. Bir duruşun en manidar
hamlesi kuruyan boyalara eşlik eder. Gün, zamanla buluşmaya hazırlanır.
Kanıksanan, gözlerdir. Biraz da hırçınlığın akıbetinin öyküsünü kurarlar. Güneş
seslenir doğaya bilindik heceleriyle. Doğa yeniden var eder kendini. Çiçekler
kapılarda bekler sonu getirilemeyen adım seslerinde. Unutuluş ve geri getiriliş
meydan okur tüm kavramlara. Üşümeye başlayan bir karalama belirir defterlerde.
Zihnin mahzenleri simgeler diyarına uzanır ki hangi güneş sarmalar
yalnızlıkları… Azaltılmış istekler ve rengi değişen gülümseyişler parmaklarını
yüzeye çıkarır. Esmer yüreği koruma altına alınmıştır sesi boğumlanan yüzün.
Bir kayanın üzerindedir hikayeleri, elleri göğe doğru uzanırken…
"Doğa yeniden var eder kendini..." Keşke her yenilgide insan da yeniden umutla, çabayla kendini toparlasa, yeniden yoluna devam edebilse...
YanıtlaSilElma dersem çık armut dersem çıkma
YanıtlaSilElmaaaa
hangi güneş sarmalar yalnızlıkları...
YanıtlaSil